Modernleşme olgusu tarihsel süreç içerisinde bir dönüm noktası olması sebebiyle büyük bir öneme sahiptir. Osmanlı imparatorluğu askeri alandaki yenilgilerle beraber baskılanma ve zorunlu modernleşme sürecine girdi. Bu noktada Nizam-ı Cedid’le başlayan, Tanzimat dönemi ve Islahat Fermanının hükümleriyle devam eden büyük bir değişim süreci başladı. Yeni Osmanlılar cemiyetine mensup aydınlar ortaya konulan reformların içerisindeki maddelerin modernleşme sürecine katkı sağlamaktan çok sosyal sorunlara yol açacağını düşünüyorlardı. Bir grup aydını içerisinde barındıran bu cemiyet anayasacılığı, Osmanlılık fikrini, meşruti monarşiyi modernleşmenin kilit noktası olarak görüyordu. Bu noktada Kanun-i Esasi’nin kabulünde ve I. Meşrutiyet’in ilanında önemli bir rol üstlendiler. Yeni Osmanlılar fikirsel altyapılarıyla İttihat ve Terakki Cemiyeti’ne rol model oldular. İttihat ve Terakki Cemiyeti II. Abdulhamid’in istibdat rejimine karşı meclisi ve meşrutiyeti savunuyordu. İlk defa onların döneminde kadın hakları, matbuatın gelişimi, hürriyet ve halkçılık söylemleri sıkça dile getirilmeye başlandı. İttihat ve Terakki II. Meşrutiyet’in ilanındaki rolü ve modernleşmeye dönük katkılarıyla beraber yeni bir toplumsal model inşa etmeyi hedefledi.
The phenomenon of modernization is of great importance because it is a turning point in the historical process. With the defeats in the military field, the Ottoman Empire entered a process of suppression and forced modernization. At this point, a great process of change began, which started with the Nizam-ı Cedid and continued with the provisions of the Tanzimat period and the Edict of Reform. The intellectuals belonging to the neo-Ottoman society thought that the articles in the reforms would cause social problems rather than contribute to the modernization process. This society, which included a group of intellectuals, saw constitutionalism, the idea of Ottomanism, and the constitutional monarchy as the key point of modernization. At this point, they played an important role in the adoption of the Kanun-i Esasi and the proclamation of the First Constitutional Monarchy. The neo-Ottomans became role models for the Committee of Union and Progress with their intellectual infrastructure. The Committee of Union and Progress defended the parliament and the constitutional monarchy against the tyrannical regime of Abdul Hamid II. For the first time during their period, the discourses of women's rights, the development of the press, freedom and populism began to be frequently expressed. The Committee of Union and Progress aimed to build a new social model with its role in the proclamation of the Second Constitutional Monarchy and its contributions to modernization.
