Bu çalışma, Reval Anlaşması bağlamında Osmanlı İmparatorluğu’nun uluslararası güç dengeleri içinde nasıl konumlandırıldığını ve bu sürecin Osmanlı’nın modernleşme ve Batılılaşma stratejileriyle nasıl çeliştiğini analiz etmektedir. Özellikle II. Abdülhamit dönemi politikalarının merkezde olduğu bu değerlendirme, Osmanlı'nın iç reform çabalarının dış müdahalelerle nasıl şekillendiğini ve sonuçta Batılı güçlerin Osmanlı’yı yalnızca toprak değil, güç ve işlevsellik düzeyinde de nasıl tasfiye ettiğini göstermektedir. Reval Anlaşması, yalnızca bir diplomatik zirve değil, aynı zamanda Osmanlı’nın siyasal tasfiyesinin son aşamasına geçildiğini gösteren sembolik bir eşik olarak ele alınmıştır. Makale, Batılı güçler arasındaki dengeleri, Pan-stratejilerin çatışmasını, Almanya'nın ve Rusya'nın Osmanlı üzerindeki politikalarını ve nihayetinde Üçlü Antant'ın şekillenmesini geniş bir tarihsel ve sosyolojik çerçevede değerlendirir.
This study analyzes how the Ottoman Empire was positioned within the international balance of power in the context of the Reval Agreement, and how this process conflicted with the Empire’s modernization and Westernization strategies. Focusing particularly on the policies of Sultan Abdulhamid II, the article demonstrates how the Empire's internal reform efforts were shaped by external interventions and ultimately led to the dismantling of the Ottoman state; not only territorially, but also in terms of political power and functionality. The Reval Agreement is interpreted not merely as a diplomatic summit but as a symbolic threshold marking the final phase of the Ottoman Empire’s political liquidation. The article evaluates the shifting power dynamics among Western powers, the ideological clashes of competing pan-strategies, the political maneuvers of Germany and Russia over the Ottoman realm, and the eventual consolidation of the Triple Entente; all within a broad historical and sociological framework.
