Bu makale, Emile Durkheim ve Ziya Gökalp’in solidarizm (dayanışmacılık) anlayışlarını karşılaştırmalı bir perspektiften inceleyerek, her iki düşünürün sosyalizme yönelik eleştirilerini sosyolojik bağlamda tartışmaktadır. Solidarizm, hem bireyci liberal kapitalizme hem de kolektivist sosyalizme alternatif bir toplumsal düzen önerisi olarak, ahlaki ilkeler, meslek etiği ve kamu yararını önceleyen yapısıyla dikkat çeker. Durkheim, toplumsal patolojilere çözüm olarak mesleki birlikleri ve laik eğitimi ön plana çıkarırken, Gökalp bu kavramları milliyetçi ve korporatist bir çerçevede yeniden kurgulamıştır. Makale, iki düşünürün solidarizmi ele alış biçimlerini, tarihsel bağlamları ve ideolojik yönelimleri doğrultusunda değerlendirirken, aynı zamanda Gökalp’in solidarizminin erken Cumhuriyet dönemindeki yansımalarına da ışık tutmaktadır. Sosyolojik metodoloji açısından Durkheim ve Gökalp’in kavramsal tercihleri politik yönleri itibariyle eleştirel bir bakışla analiz edilmektedir.
This article comparatively examines the solidarist perspectives of Emile Durkheim and Ziya Gökalp, while also discussing their critiques of socialism within a sociological framework. Solidarism, as an alternative to both individualist liberal capitalism and collectivist socialism, emphasizes moral principles, professional ethics, and the primacy of public interest. Durkheim foregrounded professional associations and secular education as remedies to social pathologies, whereas Gökalp reconstructed these concepts within a nationalist and corporatist framework. The article evaluates the differing interpretations of solidarism by both thinkers through their historical contexts and ideological orientations, while also shedding light on the impact of Gökalp’s solidarism on early Republican policies. In terms of sociological methodology, Durkheim and Gökalp's conceptual choices are analyzed critically in terms of their political aspects.
