Sosyal bilimlerde hâkim eğilim, tarihsel olayları toplumların kendi iç çelişkileriyle açıklamak yönündedir. Böylece toplumsal gelişmenin açıklanması, toplumların kendi içlerindeki ilişkilerle sınırlı hale getirilmekte, toplumlar arası ilişkileri inceleyen siyasal ve askeri tarih küçümsenmektedir. Napolyon’un Batı için önerdiği yeni dünya siyaseti anlaşılmadan Fransız Devrimi anlaşılamayacağı gibi bu devrimin neden tam da Napolyon gibi bir “kahramana” ihtiyaç duyduğu anlaşılamaz. Aynı şekilde Fransız Devrimi’ni sadece ilericilik-gericilik, aydınlanma düşüncesi-ortaçağ karanlığı gibi karşıtlıklar temelinde düşündüğümüzde, devrim sonrasında kendi toprakları tehdit altında olan ve büyük bir toplumsal alt üst oluş yaşayan Fransa’nın on binlerce kişilik bir kuvvetle Mısır’ı fethetmeye kalkmasına da anlam veremeyiz.
The prevailing trend in social sciences is to explain the historical events by the inner contradictions of each society. As a conclusion, the political and military history studying the international relations of societies in a global context has lost ground and explanations about the social development have been restricted by the inner relationships of each society. Without understanding the imperial policy suggested by Napoleon for the global domination of the West, it is impossible to comprehend the meaning of the French Revolution and why that revolution required such a man like him. Likewise, we can’t make sense of France’s invading Egypt with an armed force consisting of thousands of soldiers just when the lands of France itself were under a serious threat immediately after the revolution.
