Gezi direnişi kendinden öncesi ve sonrası ile tanımlanan tarihi bir olaydır. Tarih, toplumsal olay ve ilişkilerin bütün karmaşıklığına, bulanıklığına karşın temel çelişki ve çatışmaların içinde geçmişi, bugünü ve geleceği belirleyen özelliklerin bilincinin kazanılmasıdır. Bu nedenle kendisini “bu daha başlangıç” olarak tanıtan Gezi isyanının varoluş biçimini (yöntemini-yöntemsizliğini) tartışmak gerekiyor. Günümüzde sorun verili düzene karşı direnişin yöntemsizliğinin ötesinde yeterince ütopik olmaması, bir yönüyle reel gerçekliğin sınırları içinde kalarak anti-ütopyaya veya anti-bilince dönüşmesidir. Gezi ruhu bu ikilem içinde dengesiz kaldı. Kendini teorik bir çerçeve ve buna uygun pratik içinde değil, gündelik yaşam içinde ortaya çıkan otorite karşıtı, yadsıyıcı, antici-mizah ve ironiyle somutlaştırdı.
The resistance of Gezi is a historical event defined with its before and after. History means the achievement of conciousness of the qualities that define the past, today and the future within the basic conflicts and wars against the chaos and fuziness of the social events and relationships. This is why we have to discuss the form of existence of Gezi rebellion (its method and lack of method) which advertizes itself as “This is just the starting.” In our day the problem is that the resistance against the existing order is, besides its lack of method, not utopic enough and that it stands within the limits of actual reality and can not become an anti-utopia or anti-conciousness. The spirit of Gezi fell into this dilemma. It did not reveal itself within a theoretical framework and a practice according to it, and reified itself as an anti-authorian, denialist, antagonistic humour and irony.
